Dit jaar maakte ik de overstap van de wegfiets naar de gravelbike. Ik reed al jaren ’s winters met de crossfiets rond, dus ik kende wel de basics, maar ik merkte al snel dat dit op hoge snelheid allemaal wat minder evident was en dat gravel meer technische skills vergt.
Ik had me ingeschreven voor een eerste gravelrace in Polen eind juli en we hadden thuis beslist om onze vakantie ook daar te starten. In de maanden voor de race groeide ook het plan om na de race te gaan rondtrekken met de fiets door de Poolse bergen. Ik was al een tijdje gefascineerd door bikepackers die dag in dag uit lange afstanden overbrugden op hun tweewieler. Ik het had in het verleden ook al eens in 7 dagen van Leuven naar Mt Ventoux gereden en vond het geweldig om van punt naar punt te kunnen fietsen, zonder elke keer een lusje te moeten maken. Aan een meerdaagse tocht op mijn eentje had ik echter nog nooit gewaagd.
Bikepackers heb je in vele soorten en maten, van fanatieke wildkampeerders tot luxehotelgangers met een volgwagen die alles vooraf hebben uitgepland. Ik zit ergens in het midden. Kamperen is niet aan mij besteed en ik kwam er al gauw achter dat een tent en slaapzak ook niet op mijn crossfiets zouden passen. Ik vind het leuk om hard te werken op de fiets, maar wil achteraf toch graag onder een warme douche kunnen stappen, zeker als het weer niet meezit. Ik besliste dus dat ik in hotels of pensions zou overnachten.
Het plan was om te fietsen van het stadje in de bergen waar de race zou plaatsvinden (Swieradów-Zdrój) in het uiterste zuidwesten van Polen tegen de Duitse grens en vervolgens door de bergen te trekken naar Tsjechië. Vervolgens zou ik Tsjechië doorkruisen en de grens oversteken naar Slovakije om daarna door het hooggebergte door te rijden naar Polen naar Krakau en uiteindelijk te finishen in Warschau. In totaal ging het om ongeveer 1500km, dus ik rekende op een tiental volledige dagen pedaleren.
Ik begon na te denken over wat ik zou nodig hebben op zo’n lange trip en hoe dit op mijn fiets zou passen. Ik had immers geen speciale bagagefiets met montagepunten. Na lang zoeken en vergelijken bestelde ik uiteindelijk twee frametassen, een stuurtas, een grote zadeltas die je aan de zadelpen kon vastmaken en twee stoffen kokervormige tassen voor het stuur om extra bidons te kunnen meenemen. Ik maakte ook een lang lijstje met alle spullen die ik zou nodig hebben en deelde dit op in: 1. Diabetesspullen 2. Fietsspullen 3. Kleding 4. Toiletgerief 5. Eten en drinken.
Het lijstje voor mijn diabetesbenodigdheden zag er als volgt uit:
- 4 Omnipod Dash insulinepompen
- Een reserve-insulinepen
- 2 flacons insuline voor de pomp, in een koeltasje
- 2 Dexcom G6-sensoren
- Een zakje haribo’s om hypo’s en snelle dalingen tegen te gaan
Eigenlijk viel dat nog goed mee qua diabetesbagage. Ik nam me ook voor om mijn sensor en pomp de dag voor vertrek te vervangen, dan kon ik 1 pomp en 1 sensor minder meenemen, want het werd al snel duidelijk dat het een hele opgave zou worden om alles op de fiets te krijgen.
Toen ik uiteindelijk al mijn spullen bij elkaar had gelegd, zag dit er zo uit:
Dit alles op de fiets krijgen, bleek echter andere koek. Ten eerste was het mijn plan om te vertrekken de dag na de race. Dit betekende dag ik na de race meteen mijn fiets volledig moest oppoetsen, alle bagagetassen moest monteren en al mijn spullen moest klaarleggen voor vertrek. De race zelf verliep vrij goed, ondanks het zware MTB-parcours waarop mijn gravelfiets duidelijk tekort kwam. Ik was was wel ongelukkig ten val gekomen 500m voor de finish, gelukkig zonder veel schade, en had vanzelfsprekend heel wat vermoeidheid in de benen opgebouwd.
Daarnaast was de montage en het vullen van de fietstassen geen sinecure. Ik kreeg gelukkig wat hulp van mijn Poolse schoonvader, maar toch pas laat in de avond zaten eindelijk alle spullen erop.
De fiets zag er uiteindelijk zo uit:
Ik realiseerde me dat ik door de hele voorbereiding was vergeten om te eten die avond en bestelde snel nog een pasta en een caesarsalade via de roomservice van ons hotel. In Polen eten ze namelijk een stuk vroeger dan bij ons en na 20u kun je bijna nergens meer eten vinden, daar zou ik de volgende dagen nog vaker mee in de problemen komen.
Na een lange dag kroop ik uiteindelijk mijn bed in. Ik opende nog eens naar de route die ik de volgende dag zou willen nemen op Komoot, maar was eigenlijk te moet om er goed naar te kijken. Ik hoopte in ieder geval dat mijn suikers vannacht goed zouden blijven en dat het zware gevoel in mijn benen de volgende dag verdwenen zou zijn.